بسوی ایجاد شوراها و نهاد های کارگری و مردمی

پس از سال ها استثمار ، سرکوب و خفقان پس از انقلاب سال 57 یکبار دیگر جنبش توده ای به میدان آمده است. یکبار دیگر توده ها نیروی میلیونی خود را به نمایش می گذارند و نشان می دهند که دستگاه سرکوب با تمام امکانات و هزینه هایی سر سام آوری که برای آن شده است، در خاموش نمودن جنبش مردم ناتوان است. نیروی مردم بپا خواسته پایان ناپذیر است، تاریخ نشان داده که با سرنیزه برای همیشه نمی توان حکومت کرد. جمهوری اسلامی که سی سال با سرنیزه حکومت کرده، دیگر قادر نیست با این آن رعب و وحشت ایجاد نماید، دیگر ممکن نیست اعتصابات و تظاهرات مردم را خفه کرد. تیغ دیکتاتور ها هر چند هنوز هم برنده است اما کند شده و هر تنی را که می درد دهها و صدها نفر دیگر را به میدان می آورد.


هر چند بحران انقلابی برآمد نموده ، اما هنوز کار به سرانجام نرسیده و باید از فرصت ها استفاده کرد. کافی نیست فقط علیه حکومت به خیابان بیاییم. کافی نیست فقط با مزدوران رودر روقرار بگیریم. برای اینکه این مبارزه به نفع ما کارگران و مردم به نتیجه برسد، ضروری است تشکل های کارگری و توده ای ایجاد گردد. تنها در صورت ایجاد نهادها و تشکل های کارگری و مردمی است که شکست ناپذیر و قوی تر خواهیم شد. در چنین وضعیتی دیگر ما یک جنبش خود بخودی و بی سازمان نخواهیم بود. اتحاد، همبستگی و هماهنگی وسیع و گسترده ای در بین ما ایجاد خواهد شد که دستگاه سرکوب قادر نخواهد بود در مقابل آن مقاومت نماید. در نظر بگیریم که هزاران و میلیونها نفر با برنامه ریزی و هماهنگی و مشورت به میدان مبارزه می آیند و در چنین موقعیتی دستگاه سرکوب حقیر و ضعیف خواهد بود.

اما مهمتر اینکه با ایجاد تشکل و نهادهای انقلابی ، اراده ما کارگران و مردم در مبارزه جاری اعمال خواهد شد و دیگر همچون رودخانه ای بی هدف جاری نخواهیم بود. در چنین شرایطی با همفکری و هم نظری خود پیش خواهیم رفت. بهترین وضعیت برای آنکه فرصت طلبان و سودجویان نتوانند بر جنبش ما سوار شوند این است که مردم نهادها و تشکل هایی داشته باشند که خود بوسیله آنها در مورد مبارزه و سرنوشت خود تصمیم بگیرند. دیگر کسی نمی تواند ما را به ناکجا آباد ببرد و یا از جنبش ما استفاده ابزاری نماید. دیگر ممکن نخواهد بود که همچون انقلاب سال 57 سرمایه داران نوکیسه میوه چین انقلاب ما شوند. تنها در شرایطی که سرنوشت مبارزه در دست خود ما باشد، نمی توانند ما را به انحراف بکشانند. بهترین کسانی که می توانند در باره مبارزه و سرنوشت ما تصمیم بگیرند، خود ما کارگران و مردم هستیم و نه هیچ شخص و یا جریان دیگری که تا دیروز در حکومت رودروی ما قرار گرفته بود.

اما چگونه ممکن است این امر را تحقق بخشیم؟ چگونه ممکن است هزاران و میلیون ها نفررا هم زمان سازمان دهیم؟ چگونه ممکن است ما خودمان را سازمان دهیم و بدنبال روحانیون و دیگر رهبران ناخلف نباشیم؟ به اراده خودمان مبارزه را پیش ببریم و آینده را خودمان بسازیم؟

این امر شدنی است و دور از دست رس ما نیست. اگر ما در محیط کار، زیست، تحصیل و ... به اراده خود و با همفکری دیگران جمع هر چند کوچکی ایجاد نماییم ، این خود نوعی از سازماندهی است. اگر بتوانیم با رای همه مثلا در محیط کار نمایندگانمان را انتخاب نماییم، شورایی خواهیم داشت که اراده ما در آن لحاظ شده است. در موقعیت کنونی محیط کار ، زیست و یا تحصیل ما، با تمام ویژگی ها از دو موقعیت خارج نیست. در صورت عدم امکان رای گیری ما می توانیم با همراهانمان جمعی ایجاد نماییم. مهم نیست که جمع ما کمیته، محفل، هسته و یا هر چیز دیگری نام داشته باشد، بلکه اهمیت آن در این است که می تواند در مبارزات محل خود موثر واقع شود، می تواند اطلاعیه دهد و با دیگر نهادهای کارگری و مردمی همکاری و هماهنگی داشته باشد. با توجه به اینکه مبارزه در حال گسترش و پیشروی است، اگر هم اکنون نتوانیم شوراهای کارگری و مردمی را ایجاد نماییم اما با تبلیغ آن قادر خواهیم بود در آینده نه چندان دور، زمینه را برای تحقق آن فراهم نماییم. از حالا باید شوراها و هر نهاد انقلابی ممکن دیگر را تبلیغ و امکان تحقق آن و نحوه شکل گیری آنرا توضیح دهیم. در شرایط انقلابی کنونی مبارزات روز بروز رادیکال تر می گردد و زمینه شکل گیری تشکل های بیشتر می شود. باید از هم اکنون دست بکار تبلیغ و تدارک شوراها و دیگر نهادهای توده ای مثل کمیته ها و محافل شد.

گرایشات و طیف های مختلف جامعه در موقعیت های متفاوتی قرار دارند. دانشجویان که از انسجام بیشتری برخوردارند، شاید از هم اکنون ایجاد شورا های دانشجویی را بتوانند در دستور کار قرار دهند. تحقق این سازماندهی گام بزرگی نه فقط در ارتباط با جنبش دانشجویی بلکه در ارتباط با کل جنبش و جنبش کارگری خواهد بود. شاید در محیط های کارگری و محلات مردم بالفعل ایجاد شوراها و نهادهای مردمی ممکن نباشد اما از هم اکنون می توان دست بکار بستر سازی آن شد. در دوره های انقلابی تغییر و تحولات به سرعت انجام می شود و هر روز جنبش بیشتر و بیشتر رادیکال می گردد. بنابر این ایجاد شوراها را نباید به آینده ای دور حواله داد.



کمیته های کارگران سوسیالیست داخل کشور

7 دیماه 88
درج شده توسط: اشتراک | در تاريخ : ۱۰/۰۹/۱۳۸۸ |

:: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: ::