تصرف کارخانه های درمعرض تعطیل گامى به سوى رهايى از سرمايه دار

بحث اوج گيري بحران و تعطیل صدها مرکز کار و تولید در کشور بحث تازه ای نیست. اما ابعاد گسترش آن هر روز با ارقام تازه و تكان دهنده ای گزارش می شود. آخرین خبرها حاکی است که کل صنایع و مؤسسات تولیدی از کوچک تا بزرگ و از تولید مواد غذائی تا لوازم خانگی و خودروسازی و تمامی قلمروهاي دیگر به طور متوسط فقط با 30% ظرفیت به کار خود ادامه می دهند.

منابع رسمی دولت سرمایه داری اذعان دارند که اگر به طور مثال 600 کارخانه تولید لبنیات و فراورده های دامی تا لحظه حاضر حدود 45% میزان تولیدات خود را حفظ کرده اند، بخش های دیگری از جمله صنایع لوازم خانگی یکی پس از دیگری تعطیل شده و یا درحال تعطیل شدن هستند، حتی آردسازی ها و کارخانه هايی که اساسی ترین نيازهاي زندگي ساکنان جامعه را تهیه می کنند در سطحی بسیار وسیع به حالت تعطیل در آمده اند و بازمانده های آن ها نیز با ظرفیتی کمتر از 50 درصد کار می کنند. ماشین سركوب دولت سرمايه داري حتی اخبار ساده مربوط به تشديد بحران در روند بازتولید کل سرمایه اجتماعی را هم به شدت سانسور می کند. هدف از این سانسور روشن است. دولت از انتشار هر خبری که حاكي از موقعیت متزلزل سرمایه داری ایران و چشم انداز سلاخي معیشت توده های کارگر در دل این شرايط بحرانی باشد سخت وحشت دارد. با این همه، همان اخباری که به روزنامه ها راه پیدا می کند، برای نشان دادن ابعاد وخامت اوضاع کفايت مي كند. واگن سازی پارس که این روزها نامش ورد زبان ها است عظیم ترین غول تولید واگن در خاورمیانه است. ایران خودرو و شرکت های تابع آن جزء چند ده تراست غول پیکر خودروسازی جهان به شمار مي آيند. اولی به طور رسمی اعلام ورشکستگی کرده و حتی ماشین آلات و ابزار تولیدش را به حراج گذاشته است. دومی نیز به رغم گزارشات ضد و نقیض و وارونه پردازی های گسترده منابع دولتی در آستانه ورشکستگی است. انجمن تولید فولاد از انباشته شدن بی سابقه بیش از 500 هزار تن فولاد در انبارهای مختلف کشور خبر می دهد و آینده تاريكي را برای روزها و ماه های آينده این صنعت پيش بيني مي كند. کشتی سازی ها وضعیتی به مراتب بدتر دارند. شرکت صدرا مدت هاست که بخش اعظم تولیداتش را در چند منطقه مختلف و بیش از همه در بوشهر تعطیل کرده است. پیشینه بحران در کارخانه های تولید لوازم خانگی، لاستيك سازی، تهیه لباس و کفش و پارچه و محصولات چوبی به زمانی دورتر از صنایع بالا می رسد. چندی پیش روزنامه ها نوشتند که در سال گذشته 2280 واحد صنعتی بزرگ و متوسط زیر فشار معضلات حاد مالی قادر به پرداخت بدهي هاي بانکی خود نشده اند. دولت احمدی نژاد این خبر را تأیید کرده و راه چاره اش برای نجات شرکت های مذکور به تاخير انداختن موعد سررسید بدهی ها بوده است. شمار این واحدها در طول ماه های اخیر از 2280 به 6600 افزایش یافته است. 4400 بنگاه صنعتی و تجاری اخیر فقط برای سال جاری یک هزار و چهارصد میلیارد تومان اقساط بدهی داشته اند که کل این رقم نیز به بدهي هاي معوقه بانکی سال های پیش اضافه شده است (بی بی سی فارسی، 16 شهريور 88). منابع رسمی دولت سرمایه داری ایران می گویند میزان مطالبات بانک ها از شرکت های مختلف اقتصادی از 40 هزار میلیارد تومان بالاتر رفته است. برای این که ابعاد وخامت اوضاع بیشتر روشن شود فقط به این اشاره می کنیم که رقم مذکور تا سال 1383 از 5 هزار میلیارد تومان کمتر بوده است. حوادث بالا همگی سرکشی عظیم موج بحران در ساختار باز تولید کل سرمایه اجتماعی ایران را نشان مي دهد( منظور از سرمایه اجتماعی کل اقلام سرمایه های جامعه در همه حوزه های صنعت و تجارت و کشاورزی و خدمات و نوع این ها است). یک نکته مهم را فراموش نکنیم. تعداد زیادی از این واحدها حتی قبل از طغیان اخیر موج بحران دچار مشکلات اقتصادی بوده اند و دلیلش ناتواني آن ها در رقابت با تولیدات خارجی در سطح جهانی است. شرايط بحران طبعاً این وضع را به طور جدی تشدید کرده و خواهد کرد. در مورد بخش کشاورزی و پاره ای صنایع دیگر مانند لاستیک و تولید لوازم خانگی و حتی کارخانه های قند و شکر اوضاع چنین است، موضوعی که عجالتاً جای مهمی در بحث حاضر ما ندارد. نكته مورد توجه ما در اينجا این است که تمام مراکز کار و تولید بالا و بسیاری از صنایع دیگر در معرض خطر جدي تعطیل هستند. این واقعیتی است که سران جمهوری اسلامی حتی کودن ترین و عقب مانده ترین آن ها بسیار خوب آن را درک می کنند، هر چند از وحشت اشتعال آتش خشم توده های کارگر آن را پنهان می سازند. محصول بي واسطه و محتوم این روند، گسترش عنان گسيخته بیکاری در سراسر جامعه و در ابعادی بسیار عظیم تر از دوره های پیشین است. میلیون ها کارگر به خیل بیکاران قبلی افزوده خواهد شد. میلیون ها جوان جویای کار قادر به یافتن هیچ کاری و فروش نیروی کار خود نخواهند شد. بیکاری در چنین وسعت و میزانی موج عظيمي از گرسنگی و فقر و فلاکت را در جامعه به راه خواهد انداخت، فساد و فحشا بیش از پیش افزايش خواهد يافت و سركوب و خفقان و بي حقوقي تشديد خواهد شد. همه این مصائب یکراست دامان توده های كارگر را خواهد گرفت و هست و نیست آنان را به کام خود خواهد کشید. سؤال اساسی این است که چه باید بکنیم؟

این سؤال تازه ای نیست. نزديك به دو سال است که ما هر هفته یا حداقل هرچند هفته یک بار آن را در همین سایت و خبرنامه آن طرح کرده ایم، به این دلیل ساده که در تمامی این مدت موضوعیت داشته و بسیار هم حیاتی بوده است. پاسخ این سؤال را نیز بارها داده ایم : باید دست به کار تصرف این کارخانه ها و مراکز کار و تولید شویم. باید از تعطیل آن ها جلوگیری کنیم. باید به جای این که اخراج شویم، صاحبان سرمایه را اخراج کنیم. نبايد بگذاريم سرمايه داران با تعطيل اين كارخانه ها و فروش ماشين آلات آن سرمايه هاي خود را از آنجا خارج كرده و به دنبال سود بيشتر به حوزه هاي ديگر منتقل كنند. اما برای همه این کارها باید قدرت داشته باشیم، قدرتی که به اندازه کافی در ما و طبقه ما موجود است. باید این قدرت را سازمان دهیم و راه سازماندهی درست آن را عملاً و با همه توان درپیش گیریم. با حركت صرف در چهارچوب قانون و ساختن سنديكا كه جز مذاكره از بالا و بدون حضور توده كارگران راهي پيش پاي كارگران نمي گذارد و مانع تصرف كارخانه و تعرض به سرمايه مي شود نمی توان دست به چنین سازمانیابی زد. این نوع کارها جز درغلتیدن به گمراهي و تكرار اشتباهات گذشته چيز ديگري نيست. باید به صورت شورايی و سراسری و ضدسرمایه داری متشکل شویم. باید در هر کجا که هستیم، در کارخانه ها، محله های مسکونی، مدارس، بیمارستان ها، شبکه های حمل و نقل، کشت و صنعت ها، خیابان ها، همه از پیر و جوان، شاغل و بیکار، زن و مرد، به نام کارگران و با هدف اعمال قدرت متحد کارگری علیه سرمایه خود را به صورت شورايی سازمان دهیم.

سؤال بعدی این است که تصرف مراکز کار و تولید تعطيل و درمعرض تعطیل چه مشکلی را حل می کند؟ کارخانه ها تعطیل می شوند زيرا سرمايه به جايي مي رود كه سود بيشتري داشته باشد. بنابراين، علت تعطيل كارخانه ها و بيكاري كارگران اين است كه حوزه هاي ديگر سرمايه گذاري و استثمار كارگران ارزان تر در آن حوزه ها سودآوري بيشتري براي سرمايه داران دارد. به همين دليل يعني به دليل كسب سود است كه سرمايه داران كارخانه هاي خود را تعطيل و سرمايه هايشان را به جاهاي ديگر منتقل مي كنند. اما ما كارگران کارخانه ها را با هدف كسب سود تصرف نمی کنیم. در این صنایع و کشت و صنعت ها و مراکز کار، محصولاتی تولید می شود که نیاز زندگی كل ساكنان جامعه است. برنج و گندم و پارچه، یخچال و آرد و لاستيك، قطعات مورد نياز خودروها، خانه های در حال ساختمان، کاغذ و قلم و شیر و دارو همان چیزهايی هستند که كل جامعه به آن ها محتاج است. اگر ما كارگران متحد و متشکل شویم، اگر شوراهای ضدسرمایه داری خود را سازمان دهیم، اگر با قدرت این شوراها 6600 کارخانه در معرض تعطیل را تصرف کنیم، اگر با قدرت شوراها دولت سرمایه داری را مجبور به تامين تمامی نيازهاي چرخه تولید سازیم، آنگاه خودمان از درون شوراهایمان برنامه ریزی کار و تولید همه این واحدها را به دست می گیریم. آنگاه خودمان بر بلندای همین شوراها تمامی نیازهای معیشتی و آموزشی و درمانی و رفاهی كل جامعه را محاسبه می کنیم و همین محاسبه را پایه برنامه ریزی کار و تولید قرار مي دهيم. ما کارخانه ها را تصرف نمی کنیم تا آن ها را سودآور كنيم. ما آن ها را تصرف می کنیم تا بساط تولید سود را برچينيم. اما برچيدن بساط توليد سود نه فقط نياز ما كارگران بلكه نياز مبرم كل جامعه براي رهايي از چنگ نظام انسان ستيز سرمايه داري است. زيرا جامعه به طور كلي هرچه مي كشد از دست سرمايه داري مي كشد، از استثمار و فقر و بيكاري گرفته تا استبداد و سركوب و خفقان و بي حقوقي. بنابراين، خلاصه سخن ما با همزنجیرانمان در این سطور مختصر این است که متحد و متشکل شویم. شوراهایمان را بر پا داریم. در این شوراها شاغل و بیکار، زن و مرد، پیر و جوان، کارگر صنعتی و کشاورزی و معلم و پرستار و بهیار و راننده و روزنامه نگار و همه فروشندگان نیروی کار و محرومان از هر نوع دخالت در کار و روند کار و سرنوشت زندگی خویش، دست در دست هم گذاریم. اعلام کنیم که ما قدرت متحد و سراسری و شورايی و ضدسرمایه داری طبقه کارگر هستیم. همه کارخانه های تعطیل شده و در حال تعطیل را تصرف کنیم. کارخانه ها راسنگر کارزار علیه سرمایه سازیم. در تمامی کارخانه ها و مدارس و بیمارستان ها و همه مراکز داير کار و توليد اعتصاب راه اندازیم. قدرت خود را در همه این جاها به هم پیوند زنیم. در این سنگرها دوش به دوش هم علیه نظام بردگی مزدی مبارزه کنیم. مطالبات جاري خود را بر این نظام تحمیل کنیم. قدرت سياسي را به چنگ آوريم و اين مبارزه را تا نابودی سرمایه داری ادامه دهیم.


كارگران عليه سرمايه متشكل شويم !

كميته هماهنگي براي ايجاد تشكل كارگري

18 شهريور 1388

www.hamaahangi.com

khbitkzs@gmail.com
درج شده توسط: اشتراک | در تاريخ : ۶/۱۹/۱۳۸۸ |

:: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: ::