نسان نودینیان / بياد اين عزيزان!

با ديدن خبر فوت خالخاص خانم بسهم خود تصميم گرفتم٬ يادي از مادراني بكنم كه زندگي شان را در راه آرمانهاي انساني٬ و به عنوان قهرمانان واقعی رویاروئی با دورانهای سخت ادامه دادند. عزیزانی كه سمبل واقعی "نه" به ارتجاع درست در شدیدترین دوران بگیر و به بندها بودند. و شخصیتهای بزرگی که "سرخی" تاريخ پر از مبارزه مردم سنندج و حرمت و عظمت سوسیالیسم و آرمانهای برابری طلبانه و انقلابی در کردستان، بخشي از داستان واقعی زندگی٬ آنهاست.

همينجا به خانواده محترم لطف الله نژاديان و رفيق ماشاالله و ساير وابستگان اين مادر انقلابي٬ مرگ خالخاص خانم را تسليت ميگويم.

كوكب محبي(دايه كالي) مادر من و رفقاي جانباخته(عبدالله نودینیان٬ در سن ۲۳سالگي در ارتفاعات مشرف به پادگان مريوان در روزهاي مقاومت مردم در ۱۸ ارديبهشت ۱۳۵۹جانباخت) و نعمت نودينيان( در سن ۱۸سالگي بدست جنايتكاران جمهوري اسلامي در ۲۴ خرداد ۱۳۶۴ اعدام شد)٬ و خواهرم عزيزه نودينيان از زمره زنان انقلابي بودند كه زندگيشان مشابهت بسيار نزديكي با خالخاص خانم داشت. خارج از روابط خانوادگي و نزديك٬ انگار سرنوشت يك نسل از مادران انقلابي در رقم زدن پرچم انقلابي مردم سنندج٬ سرنوشت اين سه مادر و هزاران مادر انقلابي و عزيز ديگر را با هم يكي كرده بود. انگار انقلاب ۵۷ و حماسه مقاومتهاي انقلابي مردم در مقابل رژيم جنايتكار اسلامي٬ رمز مقاومت٬ حماسه از خود گذشتگي و قرار دادن زندگي خود و خانواده اين انسانها را به هم شبيه و يكي كرده بود. خالخاص خانم و دايه كالي و عزيزه از زمره آن مادران انقلابي بودند كه اين مشابهت تاريخي و درد و رنج سالهاي سخت٬ تلخ و شيرين را شريك كرده بودند. یاد چهره های گرانقدر دیگری را در اذهان زنده میکنند. زلفا خانم فرخ مرادی مادر گرامی عزیزان جان باخته: عبدالله و حبیب الله مسعودی فقط یکی دیگر از صدها عزیزانی است که به صف سازندگان واقعی تاریخ آزادیخواهی تعلق دارند.

اين سه مادر سالها به ملاقات زندانيان سياسي ميرفتند. با لحظات شكنجه عزیزان خود، شکنجه میشدند و دلهره و کابوس لحظه اعدام و ماندن پشت درهاي زندان جانيان اسلامي به جزء جدائی ناپذیری از زندگي اين عزيزان تیدیل شده بود. هنگام ملاقات مادر و خواهرم با ما٬ از خاطرات يا بهتر است بگويم از زخمهايي كه بر قلب مهربان آنها در مقابل شكنجه گران وارد شده بود٬ از صحبتهاي بي پايان آنها بود٬ كه دركش براي ما فقط ميتوانست با ابراز عميق عاطفی و حس احترام به عظمت این روحیه ممکن شود. و عجیب این بود که آنها که خود دقایق زجر و شکنجه و آخرین لحظات زندگی عزیزان جان باخته را با خود حمل میکردند، سنگر و لنگر روحيه بخشیدن به ما بودند.از این طریق جايگاه والا و حرمت انساني و انقلابي جان باختگان ما٬ به ما نشان داده می شد و غمها و بار سنگین فقدانها رخت بر می بست و جبران ميشد. سالهاي طولاني مهمان پيشمرگان كومه له بودند. صدها بار راه هاي سخت و صعب العبور را٬ با شكستن اختناق سياسي٬ كمين هاي نظامي٬ كنترلهاي واحدهای ویژه گروههای ضربت و گشت اطلاعات و پاسداران شكستند. به اختناق بي اعتنا بودند. یا به عبارت بهتر کارشناسان تحقیر اختناق و شرايط سخت و سياه بودند. واقعا هم برایم بسیار آموزنده بود که حفظ این روحیه غرور و سربلندی در شرایطی که دو پسر خود و دو برادر من را از دست داده بودند با پس زدن فضای اختناق و گذر از عبورگاههای ترسناک و خطر همیشگی دستگیری و مجازات٬ پیوستگی اش را تا آخرین لحظات زندگی ادامه داند. هنگام ورودشان به اردوگاههاي كومه له٬ احساسات و علايق انساني٬ استقبال صميمانه خستگي تحمل راه هاي سخت و پر از خطر را از خود دور ميكردند و حامي صدها پيام انقلابي و رزمنده از كساني كه در زندان و شهرها دست اندركار مبارزه عليه جمهوري اسلامي بودند. اين مادران و صدها مادر انقلابي در اينروزهاي سخت پيام آور شادي و بشارت و مقاومت بودند. اين مادران انقلابي٬ از نسل آن دسته از انسانهايي بودند كه سنندج را سنندج سرخ كردند. همیشه هم گفته اند دوستان دوران سختی عزیزترین یاران اند. و این بزرگان، از کسانی اند که راهی پر از پرتگاه و سنگلاخ را برای ما و آیندگان هموار کرده اند. سنگینی خبر مرگ چنین انسانهائی از همینجاست.

ياد و خاطره عزيز٬ خالخاص خانم٬ دايه كالي و عزيزه نودينيان و تمامی انسانهای بزرگی که نامشان در لیست لشکر رزمندگان واقعی مبارزه برای آزادی و سوسیالیسم است، نزد ما هميشه زنده و عزيز است.
نسان نودینیان
فروردین 1388

درج شده توسط: اشتراک | در تاريخ : ۱/۳۰/۱۳۸۸ |

:: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: ::